...Δεν κατηγορώ εκείνους που επιζητούν να επεκτείνουν την εξουσία τους. Κατηγορώ εκείνους που είναι πρόθυμοι να υποταχθούν...
Ερμοκράτης, Θουκιδίδου Ιστορία, Δ61.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

24.08.2007...λίγα λόγια από τον σκιτσογράφο.

…σιγά μην κάτσω στ’ αβγά μου…

…από μικρά παιδία παίζοντας ανέμελα κάτω από τα πλατάνια, μέσα στα ρυάκια του χωριού μας, μάθαμε να παρατηρούμε, να ονειρευόμαστε, να πέφτουμε, να σηκωνόμαστε, να γελάμε… και το βράδυ που ξαπλώναμε ζαρωμένοι από το μπουγάζι του Μπέλες, κάναμε μια ευχή… τα ρυάκια να συνεχίζουν να κυλάνε, τα πλατάνια να συνεχίζουν να κάνουν ίσκιο και δροσιά, ώστε εμείς να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, να γελάμε…

…υποσυνείδητα μας προκαλούσε αποστροφή και μόνο η σκέψη, ότι κάποιος «υπεύθυνος», για το καλό της κοινότητας μας, στο βωμό της εξέλιξης και του πολιτισμού (…δηλαδή την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων…) θα σταματούσε τη ροή των τρεχούμενων νερών…των ονείρων μας…

…γιατί ότι δεν κυλάει βαλτώνει, γίνεται εστία μόλυνσης, βρωμιάς, αρρώστιας…ώσπου τελικά να έρθουν οι «αρμόδιοι» (…κερδοσκόποι,  κλεφτοκοτάδες, λιμοκοντόροι…), να δώσουν λύση στο πρόβλημα, να μας υποδείξουν πώς θα σωθεί, πώς θα αναζωογονηθεί ο τόπος μας, να μας υποδείξουν ποια πρέπει να είναι τα καινούρια μας όνειρα…

…και σήμερα ασφυκτιώντας σε μια σύγχρονη πόλη (…ανθρωποστάσιο …) βλέπουμε τους παιδικούς μας εφιάλτες, να προσπαθούν με έναν άκρατο δεσποτισμό να μολύνουν  τη λογική μας,  να αμβλώνουν τις ιδέες μας, να βαλτώνουν τη σκέψη  μας και να μετατρέψουν τη ζωή μας σε ανοιχτή πληγή… γιατί οι άρρωστοι δεν είναι σε θέση να αγωνιστούν, να διεκδικήσουν, έχουν  την ανάγκη των «αρμόδιων», για να δώσουν λύση στην αρρώστια τους…  μια λύση που δέχονται αδιαμαρτύρητα ακόμα και αν είναι ακριβή, υποτιμητική,  επίπονη…

…γι’αυτό και εμείς… «δεν καθόμαστε στ’αβγά μας»… ζούμε την κάθε μας στιγμή με πάθος…

…μας αρέσει να σκεφτόμαστε χωρίς να μας νοιάζει αν μας άκουνε, γιατί τα αυτιά  είναι ευάλωτα στην κολακεία…(η κολακεία ξέρει να επιβάλλεται στη σκέψη και στη λογική)…

…μας αρέσει το εξαιρετικό που δίνει ορμή και ώθηση, πιστεύουμε στις εξαιρέσεις, γιατί σε αυτές στηρίζονται οι υγιείς κοινωνίες…και όχι στο προβληματικό το ασθενές, το μίζερο και το σκιώδες…

…πιστεύουμε στον άνθρωπο καλλιτέχνη, που ψάχνει να βρει μια πέτρα για να της δώσει μορφή και όχι για να την πετάξει στον διπλανό του…(άλλωστε επανάσταση = παιδεία), παράλληλα όμως, δεν ψάχνουμε να βρούμε τη σωτηρία «σκυφτοί και σιωπηλοί»…

…είμαστε μακριά από κομματικές ταυτότητες… τις θρυαλλίδες της δημοκρατίας, που καταστρέφουν τη συλλογικότητα και προωθούν τον ατομικισμό…

… μνημονεύουμε τον δικό μας επαναστάτη, το «γέροντα του Μοριά» (…αφορισμένο από την Εκκλησία το 1806, φυλακισμένο από «πατριώτες» το 1825, καταδικασμένο σε θάνατο για εσχάτη προδοσία από τους Βαυαρούς Αντιβασιλείς το 1833…), ο οποίος παρότρυνε τους Έλληνες λέγοντας: «…η προκοπή σας και η μάθησή σας, να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας...» 

…οι απόψεις μας δεν είναι είδηση, όπως μας έχουν συνηθίσει οι συμπαθέστατοι «καδραρισμένοι» δημοσιογράφοι…

…απόψεις που ίσως όμως να ενοχλούν τους χαρισματικούς «άρχοντές» μας, τους κληρονόμους της πατρίδας μας…αυτούς τους καταχραστές της λογικής μας, που καθημερινά απονευρώνουν τη νοημοσύνη μας, χειραγωγούν τη σκέψη μας, ώστε «…πάντες αυτοπροαιρέτως…», να σκεφτόμαστε όπως εκείνοι θέλουν αν σκεφτόμαστε  και «…πάντες αυτοπροαιρέτως…», να  κάνουμε ότι εκείνοι θέλουν να κάνουμε…

απόψεις που κατά βάθος τους βολεύουν, αφού η πολυφωνία και η ελευθερία του λόγου, συντηρεί το πολιτικό έκτρωμα που σήμερα ονομάζουν «Δημοκρατία»…

… δεν συμπαθούμε τους «ποιμενάρχες» (… δε ξέρουμε κανέναν βοσκό που να έχει φτιάξει μαντρί για να περνάνε καλά τα πρόβατα…), γιατί θέλουν να μας πείσουν ότι μας ταιριάζει ο ρόλος του αμνού (…οι άνθρωποι δεν αγαπούν τα πρόβατα, τα τρώνε…), όχι από αγάπη ( …αγάπη σημαίνει ελευθερία…), απλά για να έχουμε ανάγκη την ασφάλεια του μαντριού (…όποιος φύγει από μαντρί, τον τρωει ο λύκος…), παραχωρώντας  τους τον έλεγχο του πεπρωμένου  μας. Αυτό είναι το τίμημα… η υποθήκευση των ονείρων μας…

…εμείς δεν κάνουμε παρέα με τους εφιάλτες των παιδιών σας…

…εμείς δε σβήνουμε χαμόγελα, δεν καταστρέφουμε φωλιές, δε πυρπολούμε τις ελπίδες σας, δε δανειζόμαστε γιορτές…

Επικοινωνία: ommato.gr@gmail.com




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου